Po pierwsze wyjaśnijmy, że angielskie pojęcie „pony” (z polskiego „kuc”) znaczy „mały konik”. Po drugie, podczas gdy kuc zawsze jest „małym konikiem”, to nie każdego „małego konika” można nazwać kucem.
Kuce, małe konie – co warto o nich wiedzieć?
Należy wiedzieć, że mianem kuców określa się z reguły niewielkiego wzrostu konie mierzące w kłębie do 148 cm. W latach siedemdziesiątych XX wieku ogromną popularność zyskała rywalizacja sportowa kuców. Dopuszcza się do niej tylko osobniki nieprzekraczające tego wzrostu. Jednak kuca definiuje nie tylko jego wzrost, lecz także charakter. Kuc jest przede wszystkim twardy, spokojny, silny i łagodny.
Najpopularniejsze maści kucy; szetlandzki, wierzchowy.
Przykładem typowego kuca jest kuc szetlandzki, który w Niemczech rozpowszechnił się na początku XX wieku. Trzymany był w dużych parkach i posiadłościach wiejskich jako wierzchowiec dla dzieci, kuc zaprzęgowy dla dorosłych oraz ozdoba krajobrazu.
Natomiast niemiecki kuc wierzchowy zdobył popularność w połowie lat sześćdziesiątych, kiedy wzrosło zainteresowanie sportem jeździeckim i coraz więcej dzieci oraz młodzieży zapragnęło usiąść w siodle. Kuc niemiecki jest pomniejszoną „wersją” konia szlachetnego i posiada wiele cech właściwych najlepszym koniom sportowym. Odznacza się przede wszystkim szlachetnym wyglądem, długimi liniami, ale mimo to zachował pierwotną wytrzymałość kuców. Rasy o typowych cechach kuca, takie jak na przykład conemara i welsh cob – których przedstawiciele często mają ponad 148 cm w kłębie – zalicza się do koni małych. Kuce islandzkie nazywają się nawet „końmi islandzkimi”, chociaż na ogół nie mają więcej niż 148 cm w kłębie.
Kucami wierzchowymi określa się te, które charakteryzują się tzw. „jezdnością” i uzdolnieniami do sportu. Mogą to być na przykład kuce new forest czy fiordingi.
źródło: zwierzak.pl – wszystko o naszych ulubionych zwierzętach
